Çanakkale Savaşı ;Tarihin içerisindeki yaprak!

Sevgili öğrenciler !Yıllar önce sizin gibi okul sıralarındayken , öğretmenimizin Çanakkale Savaşını bize anlatışını hatırlıyorum...
-Çocuklar demişti; o topraklar kan ile sulanmıştır.O yüzden kıpkırmızıdır!
Bıyık altından gülmüştüm öğretmenime ... Tamam Çanakkalede zafer kazanmıştık ;doğruydu doğruydu doğru olmasına ama kandan toprak olurmuydu?
Yıllar sonra cok yanıldığımı anladım (utandım)...Kandan toprak olmuştu.
...
Tarih öğretmeni idim.Çanakkaleyi görmem gerekirdi.Gözümde canlandırdığım ise sadece bir anıt mezardı.Ama orada”vatan uğruna” denilen kelimenin anlamını kavradım.
Vatanın kutsallığını duyumsadım ,vatan sevgisini yüreğimle kucakladım.
Gerçek : Anıt mezar değildi. Toprağın kendisi anıt, herkarışı mezar, Tüm yarımada şehit kanlarından oluşmuştu.
Gelibolu yarımadasını gezer abideleri ziyaret ederken; hiçbir yapının olmadığı ,sıradan bitki örtüsünün buunduğu yerlerde dolaştığımda ayağıma ufak tefek madeni parçalar takıldı. Bunların küçük şarapnel parçaları olduğunu gördüm. Merak bu ya , toprağı eşelediğimde ilkbaharda açıveren tohumlar gibi yer yer görünen kemiklere de rastladım.Öğretmenimizin dediği doğruydu. Bu toprak kandı,kemikti,
İrindi... Vatanımız bu günlere hiç de kolay gelmemişti.
...
Bu milletin;onurlu, vatanını seven ,eğitimli gençleri Çanakkale’de şehit oldu.
Gidenlerin hiçbirisi dönmedi.Hepside 9. sınıf öğrencisi idi.İstanbullular 9. sınıfta gelmiş bütün okuyan evlatlarını şehit verdiler.Anaların dediği gibi memlekette aydın mı kaldı?A oğul!Pınarlar kurudu pınarlar...
Okullarda öğrenci seçilirken, önde oturanlar kendilerinin askere alınması için,bulundukları yerde dik durmaya ya da ayaklarının ucuna basarak uzun boylu gözükmeye çalışıyorlardı.Binbaşı bu öğrencilere acı acı gülümseyerek sırtlarını okşayıp topladığı küçükler ile Çanakkaleye gitti... 3 ay sonra kendilerinden hiç haber alınamadı...

Onlar ölmeleri gereken yerde en ufak bir tereddüt göstermeden –gülümseyerek –ölüme gittiler.Onlar ana kucaklarını ,baba ocaklarını bizim için feda ederek dönmemecesine uzak diyarlara yol aldılar.Onlar –yeni cumhuriyete –etten kemikten bedenlerinden yıkılmaz bir temel yaptılar..Onlar denize döktüğü yaralı askerler ölümü beklerken onların yaralarını sardılar .Sadece kahraman değil,zafer gecesinin anılarına “Zaferden sonra neşemizi düşman askerlerinin acısına hürmeten göstermedik”diye yazabilecek kadar
Yüce insanlardı..
Kendilerini öldürmeye gelenlere bile kucaklarını açıp,yaralarını sararak dünyaya insanlık dersi verdiler.
Ey tüm insanlar işitin!
Burası Çanakkale .Burası İnsanlığın Savaşı Yendiği yerdir!Örnek alalım!
...
Sevgili öğrenciler
Atamızın belirttiği gibi;” Siz,vatan için milleti için ,namusu için canını ortaya koyan bu insanlar böyle insanlari bu kadar mı?Tanıyorsunuz!Eğer siz onları tanımazsanız geleceğinizi göremezsiniz hedeflerinizi bilemezsiniz.”
Orada Çanakkale’de işittiğim ses şuydu.”Kim ölü duymuyormusunuz yüreğimizin atışını?”
Bize sahip çıkın !
Çanakkaleye; Şehitlerimize; Geleceginize sahip çıkın! Uzak diyarlardaki anaların harbe gelen evlatları bu toprakların bağrındadır.Topraklarımıza , Dünya barışına sahip çıkın.